Leven met een kat met diabetes (Mickey dus)

Vorig jaar in het najaar is bij Mickey (mijn oudste kat) diabetes vastgesteld. Behalve dat het erg zielig voor haar is (al merkt ze er niet zo veel van), vond ik het ook een beetje zielig voor mezelf: ik moest haar namelijk elke 12 uur gaan spuiten of zorgen dat ze gespoten wordt. Dat betekende een ommekeer in mijn sociale leven. En dat betekende elke keer maar weer centjes ophoesten voor speciaal voer, insuline, spuitjes en de dierenarts-bezoeken.

Na een tijdje zat het spuiten zo in mijn systeem, dat het deel van mijn leven werd. Niets zielig, gewoon mee leven. Hup! Maar de harde werkelijkheid is, dat de laatste maanden me de zorg ietsjes te veel wordt. Ik ben niet alleen moe, maar ook verdrietig en deels gefrustreerd (ja sorry, als je een leuk stukje over Barcelona dacht te gaan lezen, heb je het mis... je kunt nog stoppen ;)

Op vakantie of zelfs een weekendje weg gaan, is gewoon regelrechte ramp want - trust me - er staat ongeveer niemand in de rij om de zorg van je over te nemen. Kijk, een kat een aai over haar bol geven en wat brokjes, is toch wat anders dan twee keer per dag op een redelijk vast tijdstip enigszins goed spuiten.

Gelukkig woon ik in Barcelona en daarmee kan ik NL´se dierenliefhebbers makkelijk mee lokken: gratis vakantie in ruil voor zorg voor de poes. Ik heb echt heel veel geluk gehad met Marieke & Victor, die zelfs twee keer wilden komen oppassen en niet alleen het huis, maar ook de poezen heel goed verzorgden! Maar iemand uit NL laten overkomen voor een spontaan weekendje weg, is te veel van het goede en dan ben ik aangewezen op de beschikbaarheid van mijn goede vriend John. Hij draait zijn hand niet om voor een spuitje en klaagt niet om Mickey mee te slepen naar de dierenarts. Want net als bij mensen, lijden suikerkatten aan "zware botten". Mickey woog gisteren slechts 5.8 kilo. Maar, hij kan ook niet altijd en elke dag ;(

Sinds een week of zes, is er helaas een probleem bijgekomen. En die heet super diarree. En dat gaat, net als het plassen, soms naast de bak in plaats van in de bak..... Afgelopen week ben ik (maar) drie keer met haar naar de dierenarts geweest om 1000 en 1 testen uit te voeren om vervolgens te concluderen dat we niet weten wat er aan de hand is. Mickey houdt inmiddels, door het vele heen en weer reizen en lekprikken, ontzettend veel van me ;)

Het vreemde van alles is, is dat Mickey ondanks de diabetes en (chronische?) diarree helemaal niet ziekelijk is. Ze is happy, knort nog als een gek en praat honderuit (ja, mijn kat praat ;) Dat maakt dat hele diabetes gedoe ook zo lastig, want er is eigenlijk niet veel met haar aan de hand, dus geen reden om haar (zoals sommige mensen opperden) in te laten slapen.

Maar elke 12 uur spuiten (en daar dus je kalender op aanpassen) en regelmatig gang dweilen & kattenbak weer helemaal verschonen, tja, daar ben ik wel even helemaal klaar mee. Dat het geld kost, ach, dat hoort er bij (kinderen zijn nog duurder!), maar die zorg..... zucht.

Toch doe ik het, dag in dag uit alleen, omdat ik heel goed weet dat er een dag komt, dat ze er niet meer is. Het begin van het einde noemen ze dat.


P.S. Ik kreeg Mickey in november 2001 toen ze twee jaar oud was, samen met haar broertje Dikkie. Mickey en Dikkie waren in april 1999 in het bos - in een plastic tas - gevonden en toen naar het asiel gebracht. Nadat ze twee jaar bij een stel in Leiden hadden gewoond, moesten ze noodgedwongen terug naar het asiel verhuizen. In juli 2004 zijn Mickey en Dikkie samen met mij naar Barcelona geëmigreerd. Dikkie viel in januari 2007 van mijn dakterras af waardoor zijn nieren onherstelbaar beschadigd raakten. Dikkie overleed op 31 januari 2007. Pas in september 2009 kreeg Mickey er een nieuw broertje bij: Julius. Julius is nu één jaar oud en met hem gaat alles (godzijdank) super goed.