De Catalaanse klantvriendelijkheid.... NOT

Af en toe ben ik de houding van personeel in winkels/barren/restaurants in Barcelona echt heel beu. Ik weet het, Barcelona heeft ook zijn negatieve kanten... en dat neem ik vaak op de koop toe - en het blijft mooi weer - maar gisteren kwam het weer ´s mijn oren uit! Bah, wat kunnen die Catalanen toch vreselijk MOEILIJK DOEN en VERVELEND ZIJN. Klantvriendelijkheid.... nou vergeet het maar!

Dat je in een bar of restuarant vaak langer dan nodig moet wachten omdat oberlief nog even staat te bellen met zijn moeder of schoonmoeder of vrouw of tante of oma of omdat ie simpelweg aan een klant het levensverhaal van de oom van de buurvrouw aan het uitleggen is, ja, daar hou ik inmiddels rekening mee. Maar dat als je iets wil kopen - en dus geld wilt betalen - dat geweigerd wordt, ja, dat was nieuw voor me.

Vorige week liep ik tegen een leuke winkel in de buurt waar ze veel producten in de aanbieding hadden. Ideaal voor aankomend Sinterklaas! Zo zag ik ook wat leuke dingen voor mijn neefjes liggen. Verschillende setjes, maar allemaal 2 voor de prijs van 1. Mooi dacht ik. Dus bij de kassa aangekomen laadde ik mijn mandje uit en wat bleek, die 2 voor 1 moesten wel precies exact dezelfde producten zijn. Dus ik netjes uitleggen dat ik maar 2 neefjes heb en dat ik ze niet altijd hetzelfde wil geven. Ze zijn beide anders, dus wil ze ook graag andere kado´s geven (we hebben het hier over een setje bureau spulletjes van Spiderman en een dito setje van Cars). Ik kreeg een leuk, maar niet bevrededigend antwoord terug, dat ik de dubbele dan maar aan andere kinderen moest geven. Huh, welke kinderen? Het merendeel van mijn vrienden hebben geen kinderen of zitten in de babyfase... Ik ken echt geen andere jongetjes van 7 en 11! En toen kreeg ik naar mijn hoofd dat het van de baas niet mocht. Maar omdat de baas er niet was, kon ik dus niet met de baas praten.

Ik ben super oplossingsgericht dus ik stelde voor dat zij met haar baas zou gaan praten als ze hem zou zien en dan zou ik de dag erna terugkomen. Dat was prima! Dus toen ik volgende dag terug kwam, viel mijn bek echt open van verbazing en ongeloof toen ik - nadat ik vroeg of ze met haar baas had gepraat - te horen kreeg:

"Nee, ik heb niet met mijn baas gepraat want ik weet toch wat hij gaat zeggen. Je kunt alleen maar twee dezelfde setjes kopen of je betaalt de volle prijs voor één setje."

Pffffff, stoom en adem en puffen.

Zondag ben ik bij Bart geweest om een te leuke suprise voor X te maken. We hadden alles in huis, behalve cellofaan om het echt af te maken! Bart z´n moeder (op bezoek) bood aan maandag meteen op pad te gaan en wat te kopen. Genoeg bloemisten in de buurt, kon niet misgaan.... dachten we. Ze is maandag naar minmaal vijf verschillende bloemisten geweest, maar niemand, echt niemand, wilde haar cellofaan verkopen.

"Nee, dat krijg je alleen als je een plant koopt". (om de plant heen dus!)

Eén winkelbediende wilde het haar wel verkopen, maar moest daar met de baas overhebben.... Die sprak ze wel, maar baaslief had gezegd:

"Nee, kan niet!"

Let op: ze bood dus iedereen aan er voor te betalen!

Welkom in Barcelona moeder!

Gisterochtend was het kookpunt van mijn opgekropte "Kan het nou niet een keer normaal in Barcelona?" - gevoel (en frustraties). Sinds ik bij Dow Jones werk, ga ik zeer regelmatig naar een groentenboer om de hoek van kantoor om daar verse jus d´orange te halen. Ik haal altijd een halve liter die dan ik dan ook krijg in een halve liter fles meekrijg. Als er geen halve liter flessen zijn, haal ik twee kwart liter flessen en ja, ik betaal daar zelfs twee keer de kwart liter prijs voor, die wat hoger is dan de halve liter prijs.

Gisteren hadden ze echter geen kwart liter flessen meer en geen halve liter flessen, maar wel liter flessen. Nou, doe me die dan maar, maar gooi hem maar half vol, want een liter is me echt iets te veel.

"Dat kan niet".

Huh, maar ik wil maar een halve liter en er zijn nu eenmaal geen andere flessen meer.

"Ja, maar deze is meer waard".

"Ja, dat snap ik, maar als je hem maar half vol doet,is er niets aand de hand toch?"

"Nee, dat kan niet."

Langzaam kwam er stoom uit mijn oren... Dus ik probeerde de man die mij altijd helpt, te overtuigen.

"Ik kom hier heel vaak. ik neem altijd maar een halve liter, ik wil maar een halve liter, echt geen hele en je kunt een liter fles maar half vol doen, echt..."

"Nee, kan niet."

Pffffffff, stoom, adem en puffen en ja, toen kwam het eruit:

"Willen jullie dan niets verkopen? Stelletje kut Catalanen!"

Niet netjes nee, echt niet, maar even serieus, zoiets verzin je toch niet?

Ja, ik kan me voorstellen dat de inventaris moet kloppen, maar ik denk dat als zij tegen hun baas zeggen dat ze geen halve en geen kwart liter flessen meer hadden en ze toch iets wilde verkopen of dat er een fles kapot was gegaan, dat ie dat toch best snapt? Of is die baas net als al die andere bazen nog Catalaanser en willen ze alleen maar iets verkopen als het hen uitkomt?

P.S. Denk niet dat ik alle Catalanen over één kam scheer hoor, maar ik moest dit ff kwijt!