Vol goede moede stapten Ingrid en ik donderdagochtend om 10 uur ´s ochtends op de trein naar Valencia stad. Holadie, wij hadden er zin in! Na een prima terinreis met ontbijt in de trein kwamen we in Valencia aan waar we zonder moeite met metrokaartje op de juiste metro en tram stapten naar onze bestemming... dachten we. Eenmaal aangekomen bleek dat we niet daar zouden logeren, maar per auto (na 20 euro meer betaald te hebben dan was afgesproken... iets met IVA... maar alles kan met Visa....) naar een echt authentiek visserhuisje aan het strand werden gebracht...
We konden bijna ons geluk niet op... aan het strand... totdat we ons onderkomen voor 3 nachten zagen: een donker hok van 4m2 zonder raam met twee inimini bedjes met echt te dunne matrasjes. Gelukkig viel niet alleen mijn mond wijd open, maar die van Ingrid ook. Dit voor 30 euro per persoon per nacht, dat nooit! Na een kleine discussie met de jongen van het malafide verhuurbedrijf, werden we naar een andere lokatie gebracht... Dat leek iets beter: grotere kamer, met raam en ietsjes dikkere (maar laat bleek net zulke k-u-t) matrassen. Omdat in dat appartement ontbijt niet was inbegrepen, zou dat later gebracht worden. Okee, we dachten, veel beter zal het wel niet kunnen worden, dus besloten de gok te wagen.
Ja, en toen begonnen de problemen. Na een overheerlijke lunch bij een Italiaan, werd ik een beetje misselijk.
"Ing, ik moet even naar de wc.."
...
"Ing, ik moet weer naar de wc, ik denk dat ik moet overgeven"
Ing wandelde rustig voor me uit, het ene monument na het andere flitste me aan me voorbij, maar ik zag er geen zak van. Ik dacht alleen maar aan hoe ik het beste mijn eten binnen kon houden en hou ik me het handigste staande kon houden. Na een uur wc na wc te hebben gezien en ongeveer de helft van de lunch weer terug zag in hapklare brokken, besloot ik naar het appartement terug te gaan. Daar begon de ellende pas echt. Emmer, wc, emmer, wc, beter wc en wasbak. En oe, weer wc en wasbak... Beter maar op de badkamer blijven, niet meer terug naar bed.
Een paar uur later durfde ik het weer aan in bed te gaan liggen. Ik wilde terug naar huis, daar ziek zijn, huilen van ellende en niemand om me heen. Om kwart voor acht viel ik in slaap en rond tienen werd ik wakker. Ik lag alleen in een donkere kamer in een stad die ik niet kende en oeps... daar moest ik weer. Emmer, wc, emmer, wc, op de wc blijven zitten, wasbak, alsjeblieft, dankjewel! Na een uurtje kwam Ingrid terug uit de stad. Ik had medelijden met haar, want zij moest in de zelfde kamer slapen waar ik al uren over mijn nek was gegaan.... Dit was eigenlijk al genoeg ellende voor mij en voor Ingrid, maar toen begon de ellende pas.
Om 12 uur ´s nachts (!) kwamen er 3 nieuwe mensen het appartement in. Er werd aangebeld, gelachen, geschreeuwd. Pfff, snapt dan niemand dat er mensen zijn die ook slapen! Toen ik de kamer uit stommelde om te vragen of men ietsjes zachter wilde doen, dacht ik dat ik ze me wel begrepen. Maar om 1 uur gingen de nieuwe mensen weg en kwam er een andere groep binnen. Toen ik dacht in slaap te dommelen, werd er aan de deur geklopt. "Hè wat, wie klopt er om 1 uur ´s nachts nu aan?" Ja hoor, die jongen kwam het zeer schamele ontbijt nog even brengen. Okee, bedankt en nu echt slapen.... Tot om half vijf die nieuwe lichting terug kwam van het stappen en het niet noodzakelijk achtten wat zachter te praten in gang of niet met deuren te gooien. Omdat ik toch eigenlijk al wakker was, ging ik met hetzelfde gemak mijn bed weer uit. "Dames, alsjeblieft". Maar die dames hadden geen boodschap aan mensen die wilden slapen.
Toen het verkeer ook nog ´s op gang begon te komen en wij erachter kwamen dat het appartement echt aan een hoofdweg lag, ja toen brak ook de klomp van Ingrid. Compleet gebroken, want het matras bleek eentje uit de goedkope reeks van Ikea (of erger) te zijn, zijn we dan van ellende maar opgestaan. Het enige lichtpuntje was een warme douche. Maarja, ik was natuurlijk na een middag en avond ziek zijn, zo zwak als ik weet niet wat dus na een uurtje stad, trok ik het echt niet meer, en besloot Ingrid voor de tweede keer achter te laten en mezelf - na een bezoekje aan de apotheek - terug te slepen naar het appartement.
Daar kwam ik weer in de cirkel emmer - wc terecht, maar ik had medicijnen en twee uur slapen en zweten (oja, ik was vergeten te melden dat ik ook steeds koorts had hahahaha) voelde ik me iets beter. Maar weer terug naar de stad om van Ingrid te horen te krijgen dat ik "er wel ´s beter had uitgezien" en een risotto te eten. Grappend over of we wel of niet een briefje moesten ophangen voor onze Spaande mede-appartement-genoten, besloten we maar gewoon te gaan slapen. En ja hoor, God was ons slechtgezind want de dames kwamen opnieuw zo luidruchtig thuis dat zelfs Ingrid door haar oordopjes heen hun gestamp kon horen. Omdat ik toch al de boze heks was, ben ik maar weer mijn bed uitgegaan en heb ze iets onvriendelijker aangesproken op hun gedrag. Dat hielp voor mij, want daarna viel ik een diepe coma waarna ik zaterdag echt best wel fris en fruitig wakker werd. Ingrid daarentegen had haast geen oog meer dicht gedaan en was het nu ook een beetje zat. Maar ik was beter en nu konden we samen de stad verkennen!
-> ja, ik heb er wel eens beter uitgezien!
En dat was leuk! Wat is Valencia een gave stad en zo groot en lekker schoon! Toen ik in een schoenenwinkel ook nog twee paar hele leuke schoenen vond, dacht ik "ach, het valt allemaal best wel mee!" Bovenop de schoenen, mocht ik ook nog twee paar zomerschoenen gratis uitzoeken: dat was makkelijk: één paar voor mij en één voor Ingrid! Tien minuten laten was de pret helaas voorbij toen mijn creditcard niet meer bleek te werken... Hahaha, ik kwam haast niet meer mij! Even bellen met Citibank dacht ik... en ja hoor, nieuwe kaart aangevraagd, maar wel g.v.d. oude kaart meteen gecancelled. Dus helemaal geen creditcard meer!
-> de gratis schoenen!
Ingrid had gelukkig zoveel medelijden met mij dat ik geld van haar kon lenen. Dat vierde we met een echte Valenciaanse paella. Maar ik ben nog steeds niet overtuigd van dit gerecht. Het was wel lekker, maar echt joehoe, nee. Maar ik had eten binnen en ik hield het binnen! Na ons paella avontuur hebben we de schoenen thuis afgezet en hebben we een flinke wandeling gemaakt door de oude rivierbedding en langs alle oude stadspoorten en wat er allemaal nog te zien valt. ´s Avonds was het de beurt aan tapas en wijntjes, want pas aan het einde van de avond hadden we een tentje gevonden die Agua de Valencia had, maar toen waren wij echt op. Na godzijdank een hele rustige nacht, hebben we vandaag nog wat gewandeld, wat gegeten en stapten we enigszins gebroken maar toch wel tevreden de trein op richting Barcelona.
-> het eten dat ik wel binnenhield!
Valencia is echt super, maar ik denk dat ik zeker nog een keertje terug moet om de stad echt & gezond te beleven.
Oja, dus NIET NOOIT MEER boeken in Valencia:
Malvarrosa Bed and Breakfast
ook wel onder de naam van Intercultural Nova
Isabel de Villenal 27,
Malvarrosa, Valencia, Spanje
