Nadat Willem een banaantje was toegeworpen, gingen we in de overvolle metro op weg naar km38 waar de oude drumband van Willem stond te spelen (en te wachten). Toen Willem hen zag, was ie zichtbaar ontroerd en tegelijkertijd zo in trance, dat ie mij helemaal over het hoofd zag.
Pas bij Plaza Espanya werd duidelijk dat een marathon lopen echt zwaar is: hij had zeker een uur nodig om overeind te komen en moest uiteindelijk in de taxi terug naar z´n appartement. Maar.... hij had het gehaald! Een super prestatie 42.195km lopen in 3 uur en 51 minuten (en een paar seconden). Ik ben trots op je Willem, tot Parkpop!
2 comments:
Vandaag is het veeeeel erger… spierpijn tot in het bot ;) Goed gedaan…, ik liep ook mee.
Arjen
Tot in het bot? Au au! Wat was je tijd Arjen? En well done natuurlijk!!!!
Post a Comment